ما تلخیم،به تلخی ِ شوکران

در کهنه سفالی پرورده از خاک و گل ِ انسان،نوش میکنیم ؛نوشداروی سهرابی.نه سهراب را زندگی بخشید و نه جنگلیان را درمان.با شلاق های طنابه دار نه بر گلو بر کف پاهایمان کوبیدند.به این عدل دروغین دل بسته بودیم و

باورمان بی پایان.تو در کدامین گهواره تا گور دانش آموخته بودی؟در کدام کنج ِ تاریک ِ تاریخ از خون ِدل ِآدمیان پل

ِ صراط ِ شریعت ساختند به باریکی و محکمی ِ تف هنگام کشش؟دهان ِنیمه باز ِمحکوم به باغی و مرتد و یاغی به

هنگام اعدام! نه !نه هرگز نگویید این چنین بود و سرنوشت را پذیرا باش.دریا را مرگی نیست مگر پایان ِ گردش و

حرکت ِ جهان.موج ِ فریاد فردا از همین دریاست.نه در رویا ،همین فردا با غرور ِ خورشیدوارش بارگاه ِ خلافت را

ویران خواهد کرد....

دکتر علی شریعتی