من فکر میکنم ،هرگز نبوده قلب من اینگونه گرم و سرخ

احساس میکنم در بدترین دقایق این شام مرگ زای

چندین هزار چشمه ی خورشید در دلم

میجوشد از یقین

احساس میکنم

در هر کنار و گوشه ی این شوره زار یاس

چندین هزار جنگل شاداب ، ناگهان

میروید از زمین

آه ای یقین گمشده ،ای ماهی گریز

در برکه های آینه لغزیده تو به تو

من آبگیر صافیم، اینک!به سحر عشق

از برکه های آینه راهی به من بجو

....

احساس میکنم در هر رگم

به تپش قلب من کنون

بیدار باش قافله ئی می زند جرس

آمد شبی برهنه ام از در

چو روح آب

در سینه اش دو ماهی و در دستش آینه

گیسوی خیس او خزه بود،چون خزه به هم

من بانگ بر کشیدم از آستان یاس

((آه ای یقین یافته !بازت نمی نهم!))


شاملوی بزرگ

پ.ن)این شعر را برای خودم نوشتم که بیش از همیشه به یقین محتاجم

و برای همه ی آنهایی که مثل من !