در غریو ِ سنگین ِ ماشین ها و اختلاط ِ اذان و جاز



آواز ِ قُمری ِ کوچک را


شنیدم ،

چنان که از پس ِ پرده یی آمیزه ی ابر و دود


تابش ِ تک ستاره یی .




آن جا که گنه کاران


با میراث ِ کمرشکن ِ معصومیت ِ خویش


بردرگاه ِ بلند


پیشانی ِ درد


بر آستانه می نهند و


باران ِ بی حاصل ِ اشک


بر خاک ،



ورهایی و رستگاری را


از چارسوی بسیط ِ زمین


پای در زنجیر و گم کرده راه می آیند ،


گوش بر هیبت ِ توفانی ِ فریادهای نیاز و اذکار ِ بی سخاوت بسته




دو قُمری


بر کنگره ی سرد


دانه در دهان ِ یکدیگر می گذارند


و عشق


بر گرد ِ ایشان




حصاری دیگر است .

                                   احمد شاملو



پ.ن)چه قدر دوست دارم تو شلوغی پیاده رو ها گم بشم و هیچوقت پیدام نکنن...