اونقدر صبور شدم که گاهی از خودم تعجب میکنم.از این همه مدارا کردن،

سکوت کردنم! انگار دلم مثل یک چمدون بزرگ ، حالا حالا ها جا برای انبار

کردن داره.فکرها و دغدغه ها و امید و ناامیدی هجوم میارن اما خیلی راحت 

جایی برای آروم شدن پیدا میکنن.برای گم شدن یک جایی گوشه ی دلم.

نمیدونم تا کی جا دارم و اصلا فایده ای هم داره این صبوری کردن ها یا نه .

شاید بهار با این همه سبزی و لالایی دلنشین ِ بارونش داره کمک میکنه 

برای آروم شدنم.





سکوت چیست به جز حرف های نا گفته؟

من از گفتن می مانم اما زبان ِ گنجشکان;

زبان زندگی ِجمله های ِ جاری ِ جشن ِطبیعت است

زبان گنجشکان یعنی:بهار،برگ ،بهار

زبان گنجشکان یعنی: نسیم ،عطر ،نسیم...



پ.ن) خواب ها همیشه از ارتفاع ساده لوحی ِ خود پرت میشوند!