1-هیچوقت از زمین خوردن نترسیدم.خیلی وقت ها حتی راهی 

رو رفتم که مطمئن بودم توش زمین خوردن داره.اما همیشه 

از زمین خوردن جلوی آدم هایی که میدونی پشت چهره ی 

مهربون و خیرخواهانه شون، چه قدر حسادت و بدخواهی 

نشسته ترسیدم.الان هم میترسم...




2-فکر کنم دارم به این تنهایی  عادت میکنم.به نبودن ِ آدم ها

، همیشه عذر داشتن برای نبودنشون حتی!به دوری شون،

به همیشه فراموش کردن هاشون هم عادت میکنم...




3- این بهار منو دیوونه میکنه.همیشه!

پنجره چهار طاق بازه و با وجود اینکه سردم میشه پنجره

رو نمیبندم.گاهی وسوسه میشم خودمو مثل پرنده ها رها کنم


توی این هوای ناب،روی این همه سبزی و زندگی.

حیف که بال ِ پرواز فقط یه آرزوی دوره!

چه حالی دارن پرنده ها این روزا...