! این پست هیچ نکته ی خاصی نداره و فقط یه دلنوشته ست



! یه نفر همیشه میگفت بدترین نوع گم شدن اینه که آدم در خودش گم شه.خودش رو گم کنه

ممکنه دیگه هیچوقت پیدا نشه.من هم همین حس رو دارم.تا حالا چند نفر بهم گفتن یه جورایی

شدم.میگن دیگه اون دختر شلوغ و شیطون ِ همیشه نیستم و البته خودم هم همین رو حس کردم.

اما به خودم قول میدم گم نشم.دوباره همونی بشم که بودم.همونی که همیشه صدای خنده ش تا آسمونا

می رفت. بذار همه بگن 21 سالش شده ولی هنوز مثل دختر دبیرستانی ها سرخوشه!مهم نیست.میخوام

همونی باشم که ساعت ها با بچه ها بازی می کرد و خسته نمی شد.غرق می شد توی دنیای اونا.

همونی که صبح زود تر پا می شد فقط برای اینکه طلوع خورشید رو ببینه وشبا تا دیر وقت به چراغ های

... روشن دور دست خیره می شد!میخوام همون باشم.



پ.ن)رفتم کارتون بابا لنگ دراز خریدم و توی این روزا با این همه کار میشینم میبینم.

!!! واااای که چه حسی داره.آخه من خیلی به جودی آبوت شبیهم