من دلم میخواهد

خانه ای داشته باشم پُر ِ دوست

کنج هر دیوارش

دوست هایم بنشینند آرام, گل بگو گل بشنو

هرکسی میخواهد وارد خانه ی پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ به من هدیه کند

شرط وارد گشتن ،شست و شوی دل هاست

! شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست

بر درش برگ گلی میکوبم

: روی آن با قلم سبز بهار مینویسم

ای یار! خانه ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

((خانه ی دوست کجاست؟)) فریدون مشیری


پ.ن: همه چی آرومه،ما واقعا خوشبختیم؟؟؟

! شهر نسبتا خلوت است و آرام .ساکنان هم مشغول دید و بازدید شان هستند با آن روبوسی های ناب ِ ایرانی

میتوانی همه ی آنهایی را که سالی یکبار هم ندیدی ،ببینی و صمیمانه در آغوششان بگیری و حرف های

قشنگ! اگر از بد روزگار کسی نباشد که کارها را حواله اش کنی باید یکه و تنها

! پذیرایی کنی در چندین مرحله(باز هم به رسم ناب ایرانی!)و سلامتی ستون فقرات هم باشد به جهنم

زنان ِفامیل از ((ویکتوریا)) میگویند و لباس هایش (که من حتی 2 دقیقه اش را هم ندیدم) و بقیه هم

((زن بابا))می بینند و غش غش میخندند!من هم گرچه در دل به این آرامش تصنعی میخندم اما سعی میکنم بهار

را باور کنم و دائم زمزمه کنم:

....نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی