تا شعر شاملو رو با صدای جادویی خودش گوش نداده باشی ممکن نیست لذت 

عمیقی  ازش ببری.حتی وقتی حافظ میخونه ، با اون صدای جذاب و دورگه ی

مردانه دنیایی  میشه برای خودش.

دیشب که داشتم گوش میدادم به این فکر میکردم که آیدا باید چه 

لذتی  برده باشه ازین که همیشه طنین اون صدا توی گوشش میپیچیده.و به

این که چه قدر همه ی آدم ها لازم دارن یه آدم ((خاص)) توی زندگیشون

داشته باشن. از اون آدم هایی  که فکر میکنی با همه ی موجودات دوپای 

این عالم فرق دارن.

هیچوقت احساس نمیکنی که  ممکنه پوچ باشن.توخالی باشن.مثل همه به ابتذال

زندگی دچار بشن.عمیقن و این عمق رو میشه توی چشماشون دید.مثل یه 

موزیک ِ فوق العاده و شاهکار که حتی وقتی بارها و  بارها گوش میدی هنوز

یه چیزی برای کشف کردن داره ...

عفونتت از صبریست که پیشه کرده ای به هاویه ی وهن

تو ایوبی ، که ازین پیش اگر به پای برخاسته بودی

خضروارت به هر قدم سبزینه ی چمنی به خاک میگسترد

وز باد دامانت تند بادی،

تا نظم کاغذین گلبوته های خار ،بروبد!

من این را گفته ام

همیشه

همیشه من این را میگویم...         شاملو