در صحرا میوه کم بود.خدا یکی از پیامبران را فراخواند و گفت:

((هرکس می تواند تنها یک میوه در روز بخورد)) این قانون

نسل ها برقرار بود و محیط زیست آنجا حفظ شد.دانه های میوه

بر زمین ریختند و درختان جدید روئیدند. مدتی بعد آنجا منطقه ی

حاصلخیزی شد اما مردم بازهم روزی یک میوه می خوردند و به

دستوری که پیامبر باستانی به اجدادشان داده بود وفادار بودند اما

علاوه بر آن نمی گذاشتند اهالی شهر های دیگر هم از میوه ها

استفاده کنند .خدا پیامبر دیگری را فراخواند و گفت:((بگذارید مردم

هرچه قدر می خواهند میوه بخورند!))پیامبر با پیام تازه به شهر آمد

اما سنگسارش کردند زیرا که آن رسم قدیمی در روح مردم ریشه

دوانیده بود و نمی شد به راحتی تغییرش داد.کم کم جوانان آن منطقه

از خود می پرسیدند این رسم بدوی از کجا آمده ؟اما نمی شد

رسوم بسیار کهن را زیر سوال برد!!!بنابراین آنها تصمیم گرفتند

مذهب شان را رها کنند .تنها کسانی که خود را قدیس می دانستند

به رسم قدیمی وفادار ماندند وهیچ گاه نفهمیدند که دنیا عوض شده

و باید با دنیا تغییر کرد!!!!!

از کتاب(پدران،فرزندان،نوه ها)-پائولو کوئیلو


پ.ن1)فکر نمیکنم دردی بالاتر از حماقت و نفهمی در دنیا

وجود داشته باشد! ما با این جماعت چه کنیم؟


پ.ن2)حس کودکی را دارم که با اجبار از آغوش مادر

جدایش میکنند و او ناتوان تر از آن است که مانع شود...