از بنزش که پیاده شد. ماشین انگار از سنگینیش یه نفسی بکشه

نیم متر اومد بالاتر. پیرهن و شلوار سفید و کراوات زردش نشون

میداد که به قول آبجیمون باید آدم جنتلمنگی باشه . مستقیم اومد

طرف ما و پاچه اش را بالا زد و پاشو گذاشت رو بساط ما ...

مام شروع کردیم به واکس زدن. گفت: "...بدبختی مردم تقصیر

خودشونه… مثلا تو الان باید تو مدرسه در حال درس خوندن

باشی ... اینجا وایستادی داری وقتتو تلف میکنی..."

وسط حرفاش یه هو موبایلش زنگ زد. برداشت و گفت: " ... باشه

صد تا بسه؟ نه عزیزم… نه ... نه ... پوند گرون شده نمیتونم

بیشتر از صد تا بفرستم ... باشه ... صدو ده هزار... باشه ..."

قطع کرد و گفت: "کدوم دانشگاه کوفتیه اینقدر مصیبت داره؟...

صد و ده هزار پوند... آره میگفتم... هر چی میکشیم از خودمونه! ...

تو الان باید کتاب علومت دستت باشه ... پشتشم برق بنداز حسابی... "


مام فرچه رو تو دستمون محکم تر فشار دادیم و هیچی نگفتیم. بعد

گفت:" هیچ کس به فکر آینده اش نیست. هیچ کس به خودش زحمت

نمیده یکی دو متر جلو تر از چشمشو نگاه کنه. تو اگر درس بخونی

که اینقدر بدبخت نمیشی... فکر کنیم اینقدر فرچه رو محکم رو پاش فشار

دادیم که پاش درد گرفت. پاشو کشیدو گفت:" خب بسه! چقدر شد پسر؟"

گفتیم : دویست تومن؛ گفت: چی؟! مگه چه خبره؟ ... همینه دیگه ...

به خاطر طمع زیاده! طمع دارید... همتون ... واسه همینه اینقدر

بدبختید... حقتونه هر چی میکشید... حقتونه....!!!