دست و دلم به هیچ کاری نمی رود! فقط عاشق اینم هوا تاریک که شد

صندلی را پشت پنجره ی اتاق دوست داشتنی ام بگذارم و بیرون را

نگاه کنم!آدم ها را نه ،آنها دیدن ندارند،اصلا! آسمان و چراغ هایی

که در دوردست روشن شده اند .و پرنده ها که هروز حوالی غروب

به دلیلی که نمی دانم مدتی طولانی دایره وار بر فراز شهر می چرخند

و آنقدر سرعت دارند که می ترسم به هم بخورند.همیشه مسیر پروازشان

را دنبال می کنم تا شاید بفهمم کجا می روند اما همیشه گمشان

می کنم. گاهی احساس می کنم فخر فروشی می کنند ودر پرواز

مداومشان بر فراز سر آدم ها رهایی نداشته مان را به رخ می کشند.

و صدای بلندگوی مسجدی که هنوز نمی دانم آرامش می آورد یا غم!

به چراغ ها که خیره می شوم انگار دستی بلندم می کند و در گذشته ی

نه خیلی دور زمین می گذارد.دلهره دارم.مثل وقتی که مهد کودک

می رفتم و پسر بچه ای که صورتش را خوب به یاد دارم همیشه برای

قلب کوچکم استرس آور بود.وقتی مجبورم می کرد تمام مدت روی صندلی

کنار دستش نشسته باشم و به جز او با هیچ کسی بازی نکنم.

دوست داشتن بود فکر میکنم از نوع کودکانه اما چه دلهره ای داشت!

سرم را از پنجره بیرون می کنم تا در تاریکی ، باد موهایم را در امان

از نگاه آزار دهنده ی آدم های حریصی که موقع راه رفتن به جای

جلوی پایشان به پنجره های باز خیره می شوند ،نوازش کند.

مثل پرنده ها سبک می شوم.


پ.ن)ببخشید که نوشته ام مثل ذهن این روزهایم آشفته بود و گیج...

ولی دلم خواست بنویسم.